Bij een van mijn bezoeken bij aan een amateurclub zag ik bijgaande foto hangen en ik gebruik deze sinds die tijd als cliffhanger voor gesprekjes met mensen in onze vereniging.
Besturen, kinderen trainen en begeleiden, kantine beheren, sponsors zoeken, financiën beheren, wetgeving volgen, automatisering gebruiken: ze vragen allemaal tijd én kennis/vaardigheden om een vereniging draaiende te houden.
Vrijwilligers stoppen belangeloos tijd in hun vereniging en gebruiken daar hun talenten voor die ze - vaak beroepsmatig - hebben ontwikkeld.......
Dat was de trend die de verenigingen heeft gevormd tot wat ze zijn en - helaas voor steeds meer verenigingen - waren.
Sinds de razendsnelle maatschappelijke verandering van de laatste decennia worstelt het verenigingsleven met de vraag: "waar haal ik vrijwilligers vandaan ?" én "moet ik betaalde krachten inzetten ?"
Ik hoorde laatst dat er al verenigingen zijn die bestuurders financieel vergoeden omdat ze "anders niet meer te krijgen zijn".
De trend is onomkeerbaar en kán er toe leiden dat het verenigingsleven op de fles gaat.
Ik heb hier al eerder een blog over geschreven. Is er een uitweg uit de impasse "betalen of niet betalen?".
NEE, er is geen uitweg en wél een oplossing voor de eerstkomende 10 jaar.
De oplossing heet gezonde balans en daar gaat dit artikel over.
Balans? Welke balans?
In feite zijn er twee vormen van balans waar we iets mee moeten: de privé balans en de verenigingsbalans.
De privé balans gaat vooral over "tijd voor samen".
De traditionele gezinnen zijn al jaren verleden tijd: vader en moeder werken samen, kinderen moeten alles kunnen beleven en we zijn drúk, drúk en nog eens drúk....
Agenda's moeten over elkaar gelegd worden om een keer samen te zijn en tijd ontbreekt om voor de vereniging iets te doen. Alleen als ouders er tóch zijn om de wedstrijd van hun kind te bezoeken zijn ze nog wel bereid zijn om op dát moment bij te dragen om vervolgens met spoed naar hun volgende activiteit te gaan.
Het individueel sporten in Sportgezondheidscentra neemt vooral toe omdat mensen in hun planningsdrift zélf kunnen bepalen wáár ze, wannéér sporten.
Ik schrijf dit wit-zwart, wetende dat er ook een grijs is.
Het helpt bij nadenken om juist deze mensen tóch te betrekken bij het verenigingsleven. Dat moet dan wel op een manier die past in hun autonome planning. Daar waar ze óp de club moeten zijn om bij te dragen is het handig als verenigingen een flexibele planning kunnen ontwikkelen. Die dient te passen bij de autonomie van planning van ouders én de ouders zo goed mogelijk op een simpele, weinig tijdrovende, te ondersteunen bij het kunnen uitvoeren van hun werk.
Daar waar ouders net zo goed thuis verenigingswerk kunnen uitvoeren moeten ze gefaciliteerd worden.
Ze moeten dat kosteloos en flexibel, met minimaal tijdverlies en alle actuele informatie beschikbaar - kunnen doen.
Hóe dan?
Inzet van automatiseringsmiddelen is daarbij onmisbaar. Die maken het mogelijk dat mensen kunnen thuis vergaderen met gelijkgestemden op tijdstippen die ze - simpel - met elkaar kunnen afspreken. Ze kunnen dat met beeldverbinding doen en gebruikmakend van informatie die zowel op laptop, tablet of telefoon beschikbaar is.
De vereniging hoeft alleen maar mogelijk te maken dat ze dat - GRATIS - kunnen.....
De verenigingsbalans gaat vooral over "vrijwilligers en betaalde krachten".
Een vereniging is vooral aantrekkelijk als de KOSTEN voor lidmaatschap zo laag mogelijk zijn en er KWALITEIT wordt geboden aan de leden. Kosten laag houden is vooral zorgen voor een gezonde balans tussen uitgaven en inkomsten, waarvan lidmaatschapscontributie een behoorlijke exponent is.
Als kosten stijgen moeten ook de inkomsten stijgen om de balans gezond te houden.
Wat nu als er geen vrijwilligers meer zijn, maar alleen nog mensen die een financiële vergoeding willen hebben en daarmee de kosten exponentieel gaan stijgen ? Contributieverhoging is één van de middelen die een bestuur ter beschikking staat om dit op te vangen, maar daarmee worden leden onmiddellijk getroffen. Als er geen vrijwilligers meer zijn en alleen beroepskrachten worden contributies onbetaalbaar en is het einde van de vereniging in zicht!
Vrijwilligers maken de vereniging en zijn dus een must, maar hoe krijg je ze en hoe houd je ze vast?
Er is niet één en zelfs niet een goed antwoord op, maar 1 ding is zeker: gebrek aan aandacht en het ontbreken van een gevoel van zichtbaar bijdragen zijn killing ! De vrijwilliger dient maximaal gefaciliteerd en erkend te worden in wat hij doet.
Als daar de bestuursleden - door zélf efficiënter te werken - meer aandacht en respect aan kunnen geven ontstaat een klimaat van wíllen.
Om effectiever en efficiënter te kunnen gaan werken kan een professional worden ingezet.
Diens doel moet zijn om mensen zo snél mogelijk de vaardigheden en kennis bij te brengen zodat ze zelfstandig - beter - opgewassen zijn voor hun taak.
Drijfveren van jongere leden om daar in mee te gaan kunnen gevonden worden in het kunnen omzetten van het geleerde naar hun privéleven of bij hun werkgever.
Drijfveren van oudere leden om daar in mee te gaan is het gevoel van nog steeds waarde kunnen bieden - in dit geval aan de vereniging. Als ze niet mobiel genoeg meer zijn om "op de club" te komen kunnen ze nog steeds - op afstand - bijdragen.
In de laatste groep ligt een enorm potentieel voor het verenigingswerk dat thuis kan worden gedaan, zoals ledenadministratie, thuis mee vergaderen en actielijsten of verslagen maken, sponsoradministratie, content voor website generen en zo voorts.
We worden allemaal steeds ouder en zou het niet fantastisch zijn om die ouderen op een totaal andere manier in te blijven zetten als vrijwilliger voor de vereniging? De middelen zijn er voor..............................